Święta Anna

Patronka szczęśliwego małżeństwa i dzieciństwa, matek, wdów, kobiet oczekujących dziecka, gospodyń, żeglarzy, stolarzy artystycznych, tkaczy, tokarzy, krawców, młynarzy, piekarzy, służących, górników kopalni złota oraz szkół chrześcijańskich ;
jest wzywana w modlitwie o deszcz, o poprawę pogody, o znalezienie rzeczy zgubionych.

Matka Maryi, Anna święta (z hebrajskiego "channah" - pełna wdzięku (łaskawości)), w myśl wywodzącej się z Jerozolimy tradycji pozabiblijnej matka Najświętszej Marii Panny.

Wiadomości o św. Annie pochodzą wyłącznie z tradycji chrześcijańskiej. Ewangelie o niej nie wspominają. Jedynie apokryfy: Protoewangelia Jakuba, Ewangelia Pseudo-Mateusza (zwana także Księgą narodzin Matki Bożej i dzieciństwa Zbawiciela) i Księga Narodzenia Maryi, dostarczają nieco informacji. Na ich podstawie ustalono jedną wersję życia świętej. Według niej Anna pochodziła z Betlejem z rodziny kapłańskiej. Jej mężem został Joachim (jego imię znaczy: "przygotowanie Panu"). Zamieszkali w Jerozolimie w dzielnicy Bezetha. Długo nie posiadali dzieci. Dopiero w podeszłym wieku urodziła im się wymodlona córka. Joachim w intencji narodzin dziecka pościł przez 40 dni. Po okresie modlitw i odosobnienia ukazał mu się anioł i obwieścił, że jego prośby zostały wysłuchane. Po przyjściu na świat córki rodzice nadali jej imię Maria. Gdy miała trzy lata oddali ją do świątyni, gdzie wychowywała się wśród rówieśnic. Osierocili ją zanim dorosła.

Miejsce pochówku św. Anny nie jest znane. Wedle jednej tradycji została pochowana w Jerozolimie, skąd jej szczątki przeniesiono w VIII wieku do Konstantynopola. Wedle innej, relikwie św. Anny znajdują się w Prowansji.

Wspomnienie św. Anny jest obchodzone 26 lipca wraz ze wspomnieniem św. Joachima.

Według starego podania św. Anna urodziła się w Judei, gdzie w Betlejem był jej rodzinny dom. Jej rodzice - Natan i Maria byli potomkami królewskiego rodu Dawida. Nie posiadali ziemskich dostatków, lecz bogaci byli w cnoty i dobre uczynki.
Anna otrzymała od swoich rodziców staranne wychowanie, pogłębione przez służbę w świątyni jerozolimskiej. Swojego męża Joachima poślubiła gdy miała 24 lata. Joachim także pochodził z pokolenia Dawidowego. Wychowywał się w zamożnej i znakomitej rodzinie w Nazarecie. Joachim i Anna uważali swoje małżeństwo jako związek święty, przez Boga złączony.
Anna była wzorem i przykładem życia dla wszystkich małżonek. Choć byli małżonkami szczęśliwymi, Pan Bóg ciężko doświadczył tych małżonków brakiem potomstwa. Przez dwadzieścia lat małżeństwa nie doczekali się ani synów, ani córek. W kulturze żydowskiej brak dziecka był uważany za hańbę i karę Bożą.
Pewnego dnia Anna udała się do ogrodu, by tam opłakiwać swoje życie. Kiedy podniosła oczy w niebo i zobaczyła gniazdo wróbli na drzewie laurowym, wypowiedziała błagalną modlitwę do Boga: "Panie, Boże wszechmogący, który obdarzyłeś potomstwem wszystkie stworzenia, zwierzęta dzikie i domowe, gady, ryby, ptaki i wszystko to cieszy się ze swego potomstwa, dlaczego mnie jedną odsunąłeś od daru twojej łaskawości? Ty wiesz, Panie, że do początku małżeństwa złożyłam ślub, iż jeżeli dasz mi syna lub córkę ofiaruję je tobie w twym świętym przybytku". Wtedy ukazał się Anioł, który zapowiedział narodzenie dziecka.
Małżonkowie ogromnie ucieszyli się tą radosną nowiną. W 45 roku życia Anny, dnia 8 września urodziła się dziewczynka, której zgodnie ze zwyczajem żydowskim w piętnastym dniu nadano imię. Gdy Maryja podrosła, Anna wypełniła ślubowanie. Udała się z mężem Joachimem i córką Maryją do Jerozolimy, wprowadzili córkę do świątyni i poświęcili ją na służbę Boga. Maryja służąc w świątyni wzrastała w łasce i miłości Bożej. Maryja wyrosła w świątyni i pozostała tam aż do dwunastego roku życia, prześcigając wszystkie inne dziewczęta swoją pobożnością, znajomością Boskiego prawa, w pokorze, w czystości i w każdej cnocie.
W czternastym roku życia została poślubiona Józefowi. Według niektórych przekazów legendarnych, krótko potem zmarł Joachim. Anna zaś żyła z Maryją i Józefem w Nazarecie i dożyła 80 lat życia.
Gdy zbliżał się jej koniec, Jezus, Maryja i Józef nie odstępowali od jej łoża. Gdy przyszła godzina śmierci pożegnała się z najbliższymi, poleciła Bogu ducha swego i zasnęła w Panu przy błogosławieństwie Jezusa i przy modlitwie Maryi i Józefa. Ciało jej pochowano blisko ciała św. Joachima w Dolinie Jozafata. (źródło...)

Kult św. Anny szybko zaczął się rozprzestrzeniać najpierw na wschodzie. W 550 r. cesarz Justynian Wielki wzniósł kościół pod jej wezwaniem w Konstantynopolu. W Europie zachodniej pierwszy klasztor poświęcony św. Annie powstał w 701 r. we Francji. Jednak na szeroką skalę jej kult upowszechnił się w Europie zachodniej za sprawą powracających ze wschodu, z wypraw krzyżowych rycerzy, w XIII i XIV wieku. Wiele kościołów powstało pod jej wezwaniem, zaczęły mnożyć się miejsca pielgrzymkowe we Francji, Niemczech, Austrii. W Polsce największe sanktuarium św. Anny znajduje się na Śląsku Opolskim na Górze św. Anny, w miejscu, gdzie ktoś znalazł wyobrażającą ją figurkę. W 1910 roku papież Benedykt XV wydał zgodę na jej koronację.

Popularne były również bractwa pod wezwaniem św. Anny. W  Polsce jedno z najbardziej prężnych powstało w XVI w. za panowania Anny Jagiellonki i Stefana Batorego. Jego celem było przeciwstawienie się reformacji, a także zwalczanie pijaństwa i innych społecznych patologii. Członkowie musieli odznaczać się nienaganną opinią i wykształceniem. Do Bractwa św. Anny należeli między innymi kanclerz Jan Zamojski i król Zygmunt III Waza.

Jego działalność została wznowiona w 2004 roku.

 

 

Pozdrowienie świętej matki Anny:
O najświętsza, godna najwyższej czci i chwały Trójco Święta! Ja, twoje niegodne dziecię i biedne stworzenie, wielbię Cię. Składam dzięki za wszystkie łaski, które wyświadczyłaś świętej Annie, szczególnie za to, że ją obrałaś na matkę tej Panny, która dała nam Jezusa Chrystusa, naszego Boskiego Zbawiciela.
A ty, święta Anno, moja obrończyni i orędowniczko! Wyproś mi z wysokości niebios, gdzie zażywasz owoców twoich cnót, dla życia i śmierci mojej pomoc Jezusa i Maryi, ażebym mógł wziąć udział w twoim szczęściu!  Amen.

  

Anna obchodzi imieniny:

10 stycznia, 15 lipca, 26 lipca, 7 sierpnia.

To imię przypisane jest osobom niezwykle oddanym mężowi i dzieciom, a także całemu domowi. Nie przecenia towarzystwa, lecz także nie stroni od znajomości.
Osoba wrażliwa na uroki krajobrazu i piękno wnętrz domowych. Lubi spokój, zgodę i harmonię we własnym środowisku. Ciągle poszukuje wygód, wykwintnego jedzenia i wyszukanych potraw. Jest bardzo umuzykalniona, lubi muzykę nastrojową. Potrafi postępować jak dyplomata, choć zdarza się, że swoim naiwnym zachowaniem wszystko burzy. Posiada umiejętności naśladowcze, toteż bardzo często odnosi z tego korzyści.

łaciński, czeski, niemiecki, rosyjski, włoski : Anna
angielski : Ann, Anne, Anna
bułgarski : Ana, Anica, Anka
duński : Ane, Anine, Anna, Ann
fiński : Anna, Annikki, Anni
francuski : Anne
szwedzki : Ann, Anna, Annika, Anita
ukraiński : Hanna, Anna
węgierski : Anna, Anikó, Anilla, Anina.

Miejsce pielgrzymkowe

Góra Świętej Anny na Śląsku Opolskim.

Sanktuarium Świętej Anny Samotrzeciej.

Wpatrujcie się w tę figurę św. Anny, która trzymając na swym ręku Chrystusa i Jego Matkę, jest symbolem i łączniczką pokoleń, jest patronką wychowania i życia rodzinnego. (Jan Paweł II)

Cudowna figurka świętej Anny przedstawia Babcię Jezusa, trzymającą na ramionach dwoje dzieci: Jezusa i Maryję. Święta Anna wysuwa tych dwoje na pierwszy plan, a sama jest trzecia - stąd jej przydomek: Samotrzecia. Rzeczoznawcy określają datę powstania figurki na przełom XV i XVI wieku.

frag. listu do wiernych ks. Prałata A. Tokarzewskiego...

Św. Anna wzorem prawdziwie chrześcijańskiego życia

Św. Anna i jej mąż Joachim to święci, o których nie znajdujemy żadnej wzmianki w Piśmie Św. Podstawą ich kultu są: wczesnochrześcijańska tradycja i apokryfy. Według tych podań, Maryja była ich jedynym dzieckiem, którego doczekali się w późnej starości. Od samego początku chrześcijaństwa istniało głębokie przekonanie o ich świętości. Św. Jan Damasceński w swoim kazaniu o rodzicach Maryi wypowiada takie zdania: „Podobało się Bogu i uznał to za stosowne, aby was wybrać do dania Jej życia. Pełniąc bowiem święcie i bogobojnie wasz obowiązek wydaliście skarb dziewiczy".

Wiele ciekawych faktów o rodzicach Maryi podaje pochodząca z II wieku „Ewangelia św. Jakuba", która nie jest zaliczana do ksiąg napisanych pod natchnieniem Ducha Św., tworzących Nowy Testament. Takie księgi są nazywane apokryfami. I z tego apokryfu dowiadujemy się, że oboje pochodzili z królewskiego rodu Dawida. Prawdopodobnie w podeszłym wieku przybyli do Jerozolimy, gdzie według tradycji znajduje się ich grób. Ten apokryf ukazuje Annę i Joachima, jak przez długie lata z tęsknotą oczekują dziecka. O dziecko nieustannie się modlą i składają Bogu w tej intencji ofiary. Ta ich wytrwała modlitwa została nagrodzona. Bóg obdarza ich dzieckiem, które stanie się Matką Zbawiciela i Kościoła. Św. Anna może być dla nas wzorem i nauczycielką modlitwy. Tę modlitwę o upragnione dziecko zanosiła do Boga z uporem i wytrwałością. I nie zawiodła się. Dzięki cierpliwości i pokornemu posłuszeństwu woli Boga otrzymała niewysłowioną radość. Dlatego my dzisiaj możemy prosić Ją o orędownictwo, bo przecież „Maryja Jej córka poświęca Jej prośbom wyjątkową uwagę, a Syn Córki Jezus Chrystus nie może Jej niczego odmówić". Również u Niej możemy szukać wzoru i przykładu jak stawać się świętym na osobistej drodze życia.

Od dawna wierni widzą w św. Annie opiekunkę rodzin, a przede wszystkim opiekunkę mężatek i matek. Sama została matką za pośrednictwem Boga, dlatego też za Jej wstawiennictwem proszono Boga o potomstwo i błogosławieństwo w rodzinach. Jej rolą jest przede wszystkim dawanie życia. Historia kultu św. Anny obfituje w wiele przykładów zawierzenia bezdzietnych kobiet, pochodzących z różnych stanów, opiece tej Orędowniczki. To zaufanie złożone w ręce św. Anny, wierną modlitwę i pokorne oczekiwanie Bóg wynagradzał upragnioną łaską.

Od najdawniejszych czasów św. Anna uchodzi za patronkę kobiet podczas porodu. Szczególnie w minionych wiekach, przy niedoskonałych środkach pomocy medycznej, chętnie uciekano się do tej niebiańskiej pomocy. Właśnie w św. Annie widziano szczególna orędowniczkę w kobiecych troskach, do Niej więc często wołały i uciekały się kobiety w trudnych godzinach.

W apokryficznej ewangelii św. Jakuba czytamy że: „Anna i Joachim połączyli się przed złotą bramą Świątyni Jerozolimskiej". Na świętym miejscu oddali się Bogu i sobie zawierając małżeństwo. Św. Anna od Boga czerpała moc i siłę do bycia wierną małżonką. Zapewne nie pomylimy się, jeśli powiemy, że święta Anna była zawsze kochająca, zawsze szlachetną małżonką, a także dobra matką. Jej przecież powierzona była Maryja, najbardziej wybrana spośród wszystkich ludzi.

Rodzina którą tworzyli Anna i Joachim jest wzorem dla rodzin chrześcijańskich, dlatego św. Annę w naszym lubartowskim sanktuarium nazywamy patronka rodzin. Papież Jan Paweł II naucza, że święci Joachim i Anna stanowią „stałe źródło natchnienia w życiu codziennym, w życiu rodzinnym i społecznym". Dlatego wzywa nas wszystkich: „przekazujcie sobie z pokolenia na pokolenie razem z modlitwą cale to dziedzictwo życia chrześcijańskiego ". W domu, który tworzyli Anna i Joachim, Maryja otrzymała skarby tradycji żydowskiej. To w domu rodzinnym nauczyła się zwracać do Boga Ojca z ogromna pobożnością, w tym domu poznała proroctwa odnoszące się do nadejścia Mesjasza. A zakładając swój własny dom, w którym miał narodzić się Jezus Chrystus, korzystała z tych bogatych doświadczeń rodzinnego domu. Bo jak poucza Ojciec św., Maryja „nauczyła się bycia matką od swojej matki".

Jako Patronka i opiekunka matek pomaga więc w dobrym wychowaniu dzieci, bo przecież wielu świętych nie doszłoby, do takiej doskonałości i świętości, gdyby nie miało świętych matek. Jeden z myślicieli powiedział że „obok innych darów Bożych, chrześcijańska matka jest darem najcenniejszym". Szczególnie w obecnych czasach pełnych zagrożeń w wychowywaniu potomstwa św. Anna jest jakże potrzebną wspomożycielką. Z Jej pomocą żadne się nie zagubi.

Przez wszystkie stulecia św. Anna uchodziła za wzór wychowania dzieci dla Boga. Właśnie ten motyw św. Anny jako wychowawczyni należy do najczęstszych jej przedstawień w sztuce. Artyści pokazują ją jako starą matkę siedzącą na tronie trzymającą na kolanach małego Jezusa. Obok stoi Maryja. Ten motyw pokazuje istotną rolę babci w wychowywaniu młodego pokolenia. Pokazuje prawdziwą miłość, która wyraża się w trosce o takie kształtowanie dzieci, by wyrośli z nich pracowici, dobrzy i odpowiedzialni ludzie. A dzieci odczują całe piękno oddania się swoich rodziców i wcielą w swoje życie to, czego nauczyły się w domu rodzinnym.

Prośmy dzisiaj św. Annę, [...] aby nasze rodziny były miejscami spotkania z Bogiem, by były ogniskami wzajemnej miłości, by każdego z nas św. Anna miała w swojej opiece. By w naszych rodzinach przekazywane były najpiękniejsze wartości i tradycje chrześcijańskie. Byśmy od Niej uczyli się bycia dobrymi ludźmi. [...]